Jesteś tutaj: / Bresser Junior / Luna
Luna i świat astronomii
Razem z Luną poznasz astronomię w sposób zabawny i interaktywny. Przedstawi ci planety, pomoże w obserwacji przez teleskop i zawsze będzie miała dla ciebie ciekawe informacje o kosmosie.
Po drodze czekają na ciebie niebiańskie kolorowanki i wiele więcej.
Gotowy do startu?
Wskazówka: Naciśnij klawisz „Esc”, aby wyjść z trybu pełnoekranowego.
Wielki Wybuch
Wielu astronomów uważa, że wszechświat powstał w wyniku eksplozji. Nie była to jednak zwykła eksplozja, ponieważ zazwyczaj wybuchy zachodzą w przestrzeni. Wielki Wybuch miał miejsce w absolutnej nicości – nie było ani przestrzeni, ani czasu, ani materii. Co było przed Wielkim Wybuchem, tego nikt nie wie.
Wszystko zaczęło się około 13,8 miliarda lat temu. Wszechświat był wtedy bardzo mały, wielkości punktu z ołówka. Wewnątrz tej bańki panowała ogromna gęstość i temperatura przekraczająca 1 kwadrylion stopni (1.000.000.000.000.000.000.000.000.000). W wyniku potężnej eksplozji, czyli Wielkiego Wybuchu, powstały czas, przestrzeń i materia. Od tego momentu wszechświat nieustannie się rozszerza i nadal rośnie.
W miarę jak wszechświat się rozszerzał, jego tempo zwalniało, a temperatura spadała. W tym czasie zaczęły powstawać pierwsze cząsteczki światła i materii. Przestrzeń była wypełniona gęstą mgłą. Dopiero po kilku minutach uformowały się stabilniejsze cząstki – protony i neutrony, które stały się budulcem jąder atomowych.
Później wszechświat schłodził się na tyle, że cząsteczki materii zaczęły tworzyć atomy. W tym okresie powstały głównie wodór i hel. Mgła stopniowo się rozpraszała, a światło zaczęło docierać w przestrzeń.
Wszechświat nadal się ochładzał, a pierwsze galaktyki zaczęły się formować. Gwiazdy powstały z zapadających się obłoków gazu.
W wyniku wypalonych gwiazd powstały obłoki gazu i pyłu, z których uformowała się Ziemia, a także inne planety i księżyce. W tamtym czasie temperatura wszechświata spadła do -270°C.
Nasz Układ Słoneczny powstał z resztek eksplodującej gwiazdy. Po wybuchu utworzyły się chmury gazu i pyłu, które zaczęły się obracać coraz szybciej. Grawitacja sprawiła, że materia zaczęła się zagęszczać, aż uformowała się gwiazda – nasze Słońce. Część materiału pozostała i po zapłonie Słońca została wypchnięta na zewnątrz.
Planety uformowały się z ciężkich obłoków pyłu i skał, które nie zostały wypchnięte na zewnątrz podczas tworzenia się Słońca. Wewnętrzne planety naszego Układu Słonecznego to planety skaliste, a zewnętrzne to gazowe olbrzymy, ponieważ lżejsza materia została wyrzucona dalej. Słońce swoją grawitacją do dziś utrzymuje wszystko razem.
Życie gwiazd
Czy zastanawiałeś się kiedyś, skąd pochodzi tak wiele gwiazd na niebie? Naukowcy odkryli, że w określonych obszarach kosmosu – zwanych mgławicami – można znaleźć wiele „młodych” gwiazd. W związku z tym uważają, że to właśnie tam rodzą się gwiazdy. Mgławica składa się z gęstych chmur pyłu i gazów, z których najważniejsze to wodór i hel.
Ale jak powstają gwiazdy w mgławicach?
1. Gazy wewnątrz chmury przyciągają się wzajemnie przez swoją własną siłę grawitacji i zaczynają się łączyć.
2. Ciśnienie wewnątrz gwałtownie rośnie, ponieważ cząsteczki w chmurze są coraz bardziej ściskane.
3. Wraz ze wzrostem ciśnienia wzrasta również temperatura. Wodór zaczyna łączyć się w hel.
Energia uwalniana w tym procesie powoduje, że gwiazda zaczyna świecić.
4. Dzięki tej reakcji jądrowej powstaje również przeciwnacisk i ciepło w jej wnętrzu.
Gęsta chmura przestaje się zapadać i przekształca się w stabilną, gorącą kulę gazową.
Kiedy gwiazda gaśnie? Weźmy jako przykład nasze Słońce:
1. Od około 4 miliardów lat nasze Słońce świeci i umożliwia życie na Ziemi.
Stopniowo będzie zwiększać swoją jasność i podgrzewać naszą planetę.
2. Za około 5 miliardów lat w jądrze Słońca zgromadzi się tak dużo helu,
że reakcje jądrowe tam ustaną. Zamiast tego zacznie się spalanie wodoru wokół jądra.
W efekcie uwolni się jeszcze więcej energii, co spowoduje, że Słońce zacznie się rozszerzać
i stanie się tak zwanym czerwonym olbrzymem.
3. Słońce powiększy się do 150-krotności swojej obecnej wielkości.
Będzie wtedy świecić 2.000 razy jaśniej. Spowoduje to pochłonięcie planet
Merkurego i Wenus oraz nagrzanie Ziemi do temperatury przekraczającej 1.000°C.
Życie na naszej planecie stanie się niemożliwe.
4. W tym czasie w jądrze Słońca zgromadzi się tak dużo helu,
że jego jądra atomowe zaczną się łączyć. Będzie to dodatkowy proces,
obok spalania wodoru w zewnętrznej warstwie gwiazdy.
5. W centrum Słońca zaczną się także tworzyć jądra tlenu i węgla,
które będą pozostałością po fuzji helu.
6. Słońce nie będzie już w stanie utrzymać swojej zewnętrznej powłoki
z powodu wysokiego ciśnienia i odrzuci ją w przestrzeń kosmiczną.
Owa powłoka zostanie oświetlona przez jądro i utworzy mgławicę,
z której mogą narodzić się nowe gwiazdy.
7. W ciągu milionów lat jądro Słońca będzie się stopniowo ochładzać
i tracić swoją jasność. Pozostanie po nim tylko biały karzeł,
złożony z gęstego węgla i tlenu, wielkości naszej Ziemi.
Do momentu, gdy Słońce przestanie świecić, minie jeszcze bardzo dużo czasu!
Dłużej niż istnieje jakiekolwiek życie!
Budowa Słońca
Słońce składa się z różnych warstw.
W jądrze panuje temperatura około 15 milionów stopni Celsjusza z powodu ciągłych reakcji termojądrowych.
Wokół jądra znajduje się plazma. Ta warstwa przesyła światło na powierzchnię przez ponad 100.000 lat.
W strefie konwekcyjnej, trzeciej warstwie, duże masy gazu unoszą się, następnie ochładzają i opadają z powrotem do wnętrza.
Ten proces nazywa się konwekcją.
Najjaśniejszą warstwą jest fotosfera.
Temperatura wynosi tu około 6.000 stopni Celsjusza, a warstwa gazu jest nieprzezroczysta.
To właśnie tutaj energia z wnętrza Słońca jest uwalniana w postaci promieniowania.
Atmosfera słoneczna składa się z chromosfery i korony.
Chromosfera świeci na czerwono, a jej temperatura wynosi około 10.000 stopni Celsjusza.
Najbardziej zewnętrzną warstwą jest korona.
Ta warstwa składa się z rzadkiego gazu i jest widoczna tylko podczas całkowitego zaćmienia Słońca.
Wtedy można ją zobaczyć jako biały, świecący pierścień.
Plamy słoneczne
ciemne obszary na powierzchni Słońca
powstają w wyniku lokalnych zaburzeń pola magnetycznego Słońca
połowa plam utrzymuje się krócej niż dwa dni, ale niektóre mogą przetrwać kilka miesięcy
mogą osiągać rozmiary do 200.000 kilometrów
Erupcje słoneczne
nagłe, gwałtowne wybuchy promieniowania
powstają na skutek procesów elektromagnetycznych w chromosferze
Zaćmienie Słońca
Zaćmienie Słońca powstaje, gdy Księżyc, widziany z Ziemi, zasłania Słońce.
Aby tak się stało, Księżyc, Słońce i Ziemia muszą ustawić się w jednej linii.
Słońce jest wprawdzie znacznie większe od Księżyca, ale znajduje się też dużo dalej.
Dlatego oba ciała niebieskie wydają się nam na niebie podobnej wielkości.
Gdy Księżyc i Słońce znajdują się na tej samej wysokości co Ziemia,
Księżyc rzuca cień na Ziemię. Jeśli całkowicie zakryje Słońce,
mówimy o całkowitym zaćmieniu Słońca. Jeśli zakrywa je tylko częściowo,
jest to częściowe zaćmienie Słońca.
Niestety, zaćmienia Słońca nie zawsze są widoczne w Polsce i Europie,
ponieważ Ziemia i Księżyc są w ciągłym ruchu.
Najbliższe częściowe zaćmienie Słońca będzie widoczne w Polsce 25 października 2022 roku.
Najbliższe całkowite zaćmienie nastąpi 3 września 2081 roku.
Luna wyjaśnia
Nie patrz bez odpowiedniego filtra słonecznego prosto na Słońce! Może to prowadzić do trwałej ślepoty. Do obserwacji zaćmienia Słońca używaj specjalnych okularów do zaćmienia. Możesz je kupić również u nas!
Nasza Ziemia – niebieska planeta
Powstanie Ziemi
1. Około 4,5 miliarda lat temu nasza planeta uformowała się z komet, asteroid, gazu i pyłu.
Grawitacja sprawiła, że materia zaczęła się zagęszczać – tak mocno, że wewnątrz Ziemi powstało ogromne ciśnienie.
W wyniku tego ciśnienia skały nagrzewały się do tego stopnia, że zaczęły się topić.
Przez setki milionów lat powierzchnia Ziemi pozostawała gorąca i nie mogła się zestalić.
2. Ponadto w Ziemię uderzały kolejne meteoryty, co powodowało dalsze nagrzewanie planety i utrzymywało ją w stanie ciekłym.
Ziemia przez długi czas była więc ognistym oceanem płynnych skał – wielką, rozżarzoną kulą.
Temperatura na powierzchni wynosiła około 4.700 °C.
3. Po kilku milionach lat bombardowanie meteorytami osłabło, a temperatura na powierzchni Ziemi zaczęła spadać.
Dzięki temu skały mogły się zestalić, tworząc skorupę ziemską.
W tym okresie powstał również Księżyc, który stał się stałym towarzyszem Ziemi.
Długość dnia wynosiła wtedy tylko 6 godzin.
4. Z biegiem czasu skorupa ziemska stawała się coraz grubsza. Jednak w porównaniu do gorącego wnętrza Ziemi
do dziś pozostaje jedynie cienką warstwą.
5. Po pewnym czasie skorupa ziemska ochłodziła się na tyle, że na Ziemi mogła zebrać się woda.
Naukowcy przypuszczają, że asteroidy przyniosły wodę na naszą planetę.
Początkowo jednak nie było jeszcze tlenu. Temperatura w tym okresie wynosiła około 55 do 88 °C.
6. Życie na Ziemi mogło powstać dopiero wtedy, gdy uformowała się warstwa ozonowa.
Chroni ona powierzchnię Ziemi przed szkodliwym promieniowaniem.
Budowa Ziemi
Nasza Ziemia składa się z kilku warstw. Można sobie to wyobrazić jak w przypadku nektarynki. Zewnętrzną warstwą jest skorupa ziemska. Następnie mamy płaszcz Ziemi, a potem zewnętrzne i wewnętrzne jądro. Jądro Ziemi znajduje się około 6.371 km pod powierzchnią. Temperatura wzrasta o 3 °C na każde 100 metrów głębokości. Wewnętrzne jądro jest bardzo twarde, ponieważ panuje tam najwyższe ciśnienie. Wszystkie warstwy Ziemi naciskają na jego wnętrze.
Skorupa ziemska
To warstwa, po której chodzimy
Głębokość: ok. 70 km
Stan: stały
Znajduje się pod oceanami
Głębokość: ok. 5-8 km
Stan: stały
Płaszcz Ziemi
Górna część:
Temperatura: ok. 1.000 °C
Głębokość: ok. 40 km
Stan: stały
Dolna część:
Temperatura: ok. 2.000 °C
Stan: ciekły
Powyżej 1.300 °C skały topnieją i tworzą magmę
Górna część jest bardzo lepka i ma głębokość ok. 700 km
Dolna część również jest lepka i ma temperaturę ok. 3.600 °C
Obie warstwy poruszają się i wymieniają ciepło
Jądro Ziemi
Temperatura: ok. 4.000 °C
Głębokość: ok. 3.000 km
Stan: ciekły
Temperatura: ok. 5.500 °C
Głębokość: ok. 5.000 km
Stan: stały
Atmosfera ziemska
Powłokę gazową otaczającą naszą planetę nazywamy atmosferą. Jest to warstwa gazowa, która chroni Ziemię. Im wyżej się w niej znajdujemy, tym niższe jest ciśnienie powietrza. Atmosfera składa się z kilku warstw, w których panują różne temperatury.
TroposferaTutaj zachodzi cały obieg wody w przyrodzie
Temperatura na górnej granicy: -80 °C
Stratosfera
Tutaj znajduje się warstwa ozonowa
Wysokość: ok. 15 km
Promieniowanie UV jest tutaj przekształcane w ciepło
Temperatura na górnej granicy: ok. 0 °C
Mezosfera
Od ok. 50 km wysokości
Tutaj spalają się cząsteczki pyłu i małe odłamki skalne, tworząc spadające gwiazdy
Temperatura: -100 °C
Termosfera
Od ok. 85 km wysokości
Tutaj latają Międzynarodowa Stacja Kosmiczna (ISS) i promy kosmiczne
Temperatura: do ok. 1.700 °C
Egzosfera
Od ok. 500 km wysokości
Tutaj grawitacja stopniowo maleje
Im dalej od Ziemi, tym niższa temperatura
Droga Mleczna
Droga Mleczna składa się z wielu mgławic, obłoków gazowych i niezliczonych gwiazd.
A pośrodku niej znajduje się nasze Słońce wraz ze swoimi planetami.
Ze względu na wygląd Drogi Mlecznej starożytni Grecy sądzili, że na niebie rozlana została mleczna substancja.
W rzeczywistości są to jednak miliardy gwiazd, które gołym okiem wydają się tworzyć białą smugę.
Droga Mleczna, czyli tak zwana galaktyka spiralna z poprzeczką, zawiera około 100 do 300 miliardów gwiazd,
z których jednak tylko 6.000 możemy dostrzec z Ziemi. Reszta jest zbyt daleko lub za mało jasna.
Jednak możemy także zobaczyć gwiazdy spoza Drogi Mlecznej – najczęściej nad lub pod Ziemią.
Z naszej planety możliwe jest nawet obserwowanie gwiazd z sąsiednich galaktyk.
Nasza Droga Mleczna ma około 100.000 lat świetlnych szerokości i 3.000 lat świetlnych wysokości.
W jej wnętrzu znajduje się tak zwany bulge. Jest to centralna część galaktyki spiralnej,
która wystaje ponad płaszczyznę dysku i jest bardzo jasna. Zwykle ukrywa się za nim czarna dziura,
która przyciąga gwiazdy. Co ciekawe, istnieją znacznie większe galaktyki niż nasza.
W porównaniu z miliardami galaktyk we wszechświecie Droga Mleczna jest jedynie galaktyką średniej wielkości.
Źródło: ESO/NASA/JPL-Caltech/M. Kornmesser/R. Hurt
Galaktyki
Pod pojęciem galaktyk rozumiemy gigantyczne zbiory gwiazd.
Nie jesteśmy w stanie oszacować, ile gwiazd istnieje we wszechświecie.
Prawdopodobnie istnieją miliony galaktyk, z których każda zawiera miliardy gwiazd.
My sami żyjemy w jednej z galaktyk – w Drodze Mlecznej.
Nie możemy jednak zobaczyć, jak wygląda ona z zewnątrz – możemy to jedynie przypuszczać.
Droga Mleczna jest galaktyką spiralną z poprzeczką.
Oprócz niej istnieją także inne typy galaktyk:
Galaktyka eliptyczna
Ma kształt koła lub elipsy, nie posiada ramion spiralnych i nie ma wyraźnej struktury.
Galaktyka nieregularna
Nie ma określonego kształtu, a jedynie skupisko gwiazd.
Galaktyka spiralna
Liczba ramion spiralnych może się różnić, a galaktyka obraca się zgodnie lub przeciwnie do ruchu wskazówek zegara.
Galaktyka Koło Wozu
Na obrzeżach i w centrum znajduje się wiele gwiazd, natomiast w środku jest ich niewiele.
Komety i asteroidy
Komety
Komety to pozostałości z początkowych dni istnienia Układu Słonecznego. Znajdują się one w zimnych, zewnętrznych obszarach Układu Słonecznego, za planetą Neptun. Tam miliony komet poruszają się po swoich orbitach. Średnica komety wynosi kilka kilometrów i składają się one głównie z zamarzniętej wody oraz dwutlenku węgla. Może się zdarzyć, że kometa zboczy ze swojej orbity i zbliży się do Słońca. Wtedy lód zaczyna się nagrzewać i parować. Z tej pary i gazu powstaje tak zwana koma, z której tworzy się warkocz kometarny.
Asteroidy
Asteroidy to luźno związane skupiska skał, które poruszają się po orbitach wokół Słońca. Mogą mieć od kilku metrów do nawet 1.000 km średnicy. Jednak ich własna siła grawitacji nie jest wystarczająca, aby stały się planetą. Większość z nich znajduje się w pasie asteroid między Marsem a Jowiszem. Tak jak komety, pochodzą one z czasów powstawania Układu Słonecznego.
Meteoroidy, meteory i meteoryty – jaka jest różnica?
Meteoroid
Meteoroidami nazywamy ogólnie wszystkie ciała niebieskie, które mają mniej niż 25 m średnicy.
Meteor
Atmosferyczne zjawiska świetlne – np. gdy meteoroidy, komety lub asteroidy wpadają do atmosfery Ziemi – nazywane są meteorami. Na wysokości około 100 km te obiekty nagrzewają się podczas wejścia w atmosferę i zaczynają świecić. Możemy je wtedy zobaczyć jako jasne smugi na nocnym niebie. Meteory są również znane jako „spadające gwiazdy” lub „kule ognia”.
Meteoryt
Czasami te kosmiczne odłamki nie spalają się całkowicie i docierają do powierzchni Ziemi. Wtedy nazywamy je meteorytami.
Teleskop
Istnieje wiele różnych typów, rozmiarów i systemów teleskopów. Dla początkującego astronoma wybór odpowiedniego modelu nie jest łatwym zadaniem. Pewien doświadczony astronom powiedział kiedyś: „Każdy teleskop ma swoje niebo” – i trudno się z tym nie zgodzić. Jak działa teleskop i jakie są jego rodzaje?
Teleskop zwierciadlane (Reflektory)
Okular znajduje się z boku, więc patrzy się do niego z boku
Teleskop jest zazwyczaj grubszy lub większy
Obraz jest zawsze odwrócony do góry nogami i lustrzany
Światło jest odbijane przez lustro wewnątrz teleskopu
Istnieją dwa lustra: zwierciadło główne i zwierciadło wtórne
Zwierciadło główne znajduje się w tylnej części tubusu i skupia światło
Zwierciadło wtórne kieruje skupione światło do okularu
Istnieją różne konstrukcje, np. teleskop Newtona lub teleskop Dobsona
Teleskop soczewkowy (Refraktory)
Teleskop składa się zazwyczaj z obiektywu, który jest zbudowany z dwóch soczewek, oddzielonych szczeliną powietrzną (soczewki achromatyczne)
Okular znajduje się na tylnym końcu teleskopu, więc patrzy się przez niego od tyłu
Teleskop jest często dłuższy i węższy
Obiektyw zbiera światło i skupia je w punkcie ogniskowym
Okular umieszczony w punkcie ogniskowym powiększa obraz
Odległość między obiektywem a punktem ogniskowym nazywa się ogniskową
Najlepszy wybór dla początkujących
Szukacz i pierwsze użycie
Czym jest szukacz i jak działa?
Wiele teleskopów ma dodatkową małą lunetkę.
Zastanawiałeś się kiedyś, do czego jest potrzebna?
Czy próbowałeś kiedyś znaleźć planety w kosmosie gołym okiem?
Jeśli tak, to na pewno zauważyłeś, że jest to prawie niemożliwe.
Szukacz ułatwia to zadanie.
Gdy znajdziesz obiekt, wycentruj go tak, aby znajdował się w środku krzyża celowniczego.
Patrząc przez szukacz, wszystko widzisz do góry nogami i w lustrzanym odbiciu.
Jednak przy obserwacjach nieba nie ma to znaczenia.
Pierwsze spojrzenie przez teleskop
Najłatwiej jest po raz pierwszy użyć teleskopu w ciągu dnia. Wybierz obiekt znajdujący się w większej odległości, np. wieżę kościoła, drzewo lub znak.Skieruj teleskop na wybrany obiekt.
Następnie wyceluj również szukacz na ten obiekt, tak aby znajdował się w środku krzyża celowniczego.
Spójrz teraz przez okular. Nic nie widzisz? W takim razie obracaj pokrętłami, aż obraz stanie się ostry.
Jeśli chcesz zwiększyć powiększenie, musisz zmienić okular. Pamiętaj jednak, że za każdym razem będziesz musiał ponownie ustawić ostrość obrazu.
Akcesoria do teleskopu
Większość teleskopów jest dostarczana razem z akcesoriami. Abyś wiedział, do czego one służą, przygotowaliśmy dla Ciebie najważniejsze informacje:
Okular
Najważniejsze akcesorium
Wkłada się je do wyciągu teleskopu
Zadanie: powiększanie obrazu
Charakterystyka: każde okular posiada określoną ogniskową (w mm)
Im mniejsza ogniskowa, tym większe powiększenie
Pryzmat Amiciego
Może być umieszczony między wyciągiem a okularem
Obraca obraz o 45° lub 90°
Obraz się obraca, ale nadal pozostaje w lustrzanym odbiciu
Soczewka Barlowa
Umieszcza się ją między wyciągiem a okularem
Może podwoić lub potroić powiększenie
Filtry
Do obserwacji Księżyca i planet
Zwiększają kontrast
Wzmacniają lub osłabiają szczegóły
Dzięki gwintowi można je łatwo wkręcić na dolny koniec okularu
.png)
Rada Luny:
Odkryłeś coś i chcesz to zachować, aby móc do tego wracać w każdej chwili? Wiele teleskopów jest już dziś wyposażonych w adapter do telefonu. Adapter umieszcza się przed okularem i mocuje do niego telefon. Dzięki temu możesz robić zdjęcia wszystkich swoich odkryć.
Zobacz tutaj: Adapter do smartfona
Wskazówki i triki
Używaj swojego teleskopu po raz pierwszy, gdy jest jasno. Gdy obsługa stanie się dla Ciebie znajoma, nic nie będzie stało na przeszkodzie do obserwacji gwiazd
Nigdy nie obserwuj przez okno ani drzwi. Szkło sprawia, że niemal niemożliwe jest uzyskanie ostrego obrazu
Stopniowo zwiększaj powiększenie. Najłatwiej zacząć od najmniejszego powiększenia
Miejsce obserwacji powinno być jak najciemniejsze
Zwróć uwagę na pogodę. W zależności od warunków atmosferycznych obserwacja może być utrudniona
Nigdy nie przecieraj optyki szmatką!
Bądź wypoczęty i zrelaksowany, to wymaga czasu
Pobierz aplikację Star App lub wydrukuj mapę gwiazd, aby lepiej się orientować
Luna wyjaśnia:
Nie bądź rozczarowany, jeśli obrazy wyglądają inaczej, niż się spodziewałeś. Zdjęcia w mediach są zazwyczaj edytowane.
Tak przy okazji: Zdjęcia w sliderze zostały wykonane przez naszego eksperta astronomicznego Marco Hodde z naszego zespołu astronomicznego.
Eksperyment z lupą
Czego potrzebujesz
Lupa
Coś łatwopalnego, np. suchy kawałek drewna lub kartka papieru
Bezpośrednie światło słoneczne
Woda do gaszenia
Przeprowadzenie
1. Połóż łatwopalny materiał na ziemi. Musi to być powierzchnia kamienna, aby uniknąć zapłonu podłoża.2. Usuń wszystkie przedmioty z otoczenia, aby nic nie zapaliło się przypadkowo.
3. Skieruj lupę na materiał palny tak, aby słońce przechodziło przez szkło lupy.
4. Zobaczysz jasny punkt na materiale. Postaraj się, aby był jak najmniejszy – im mniejszy punkt, tym więcej ciepła powstaje.
5. Jeśli utrzymasz rękę nieruchomo, drewno lub papier wkrótce zacznie się dymić.
6. Po zakończeniu eksperymentu dokładnie ugas wszystko wodą.
Uwaga:
Wykonuj ten eksperyment wyłącznie na świeżym powietrzu i zawsze pod nadzorem osoby dorosłej! Nigdy nie kieruj lupy na oczy, skórę ani inne obiekty poza wskazanymi tutaj!
Eksperyment z lupą
Drukuj
Układ Słoneczny – instrukcja do majsterkowania
Będziesz potrzebować
1 bardzo dużą styropianową kulę na Słońce
2 duże styropianowe kule na Jowisza i Saturna
2 średnie styropianowe kule na Urana i Neptuna
4 małe styropianowe kule na Ziemię, Marsa, Wenus i Merkurego
1 bardzo małą styropianową kulę na Księżyc
1 styropianową płytę na pierścienie Saturna
Różne farby (np. akrylowe)
Nić lub sznurek
Patyczki do szaszłyków
Biały klej do rękodzieła
1 metalowy lub drewniany pierścień
Nożyczki
Nóż do cięcia (cutter)
Pędzle do malowania planet
Miarka
Szklanka z wodą
Jak stworzyć swój własny Układ Słoneczny:
1. Wbij patyczek do szaszłyków w każdą styropianową kulę. Ułatwi to malowanie.2. Pomaluj kule styropianowe na kolory odpowiadające Słońcu, planetom i Księżycowi. Następnie umieść patyczki z kulami w szklance, aby mogły wyschnąć.
3. Aby wykonać pierścienie Saturna, zmierz średnicę kuli przeznaczonej na Saturna. Następnie narysuj dwa okręgi o różnych rozmiarach na styropianowej płycie. Wewnętrzny okrąg powinien mieć taką samą średnicę jak kula Saturna. Za pomocą noża do cięcia (i pod nadzorem osoby dorosłej) wytnij pierścień i wygładź krawędzie. Po tym możesz wbić pierścień na patyczek i pomalować go.
4. Gdy wszystko wyschnie, sklej Saturna. Nałóż klej na wewnętrzną stronę pierścienia i delikatnie wciśnij kulę do środka. Uważaj, aby nie złamać pierścienia. Następnie odłóż gotowego Saturna do wyschnięcia.
5. Teraz zajmij się Księżycem – skróć patyczek, na którym jest umieszczony. Wbij nim mały otwór w Ziemi i wypełnij go klejem. Następnie włóż patyczek z Księżycem w otwór i pozwól, aby klej dobrze wysechł.
6. Przytnij sznurki, na których będą wisieć planety. Powinny mieć różne długości. Zasada jest prosta: im dalej planeta znajduje się od Słońca, tym dłuższy powinien być sznurek. Neptun powinien wisieć najniżej, więc jego sznurek musi być najdłuższy.
8. Przymocuj drugie końce sznurków do drewnianego lub metalowego pierścienia. Pamiętaj o zachowaniu odpowiedniej kolejności: Merkury, Wenus, Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn, Uran, Neptun. Aby zapobiec przesuwaniu się planet, możesz użyć odrobiny kleju do zabezpieczenia sznurków na pierścieniu.
Uwaga:
Poproś osobę dorosłą o pomoc! Nigdy nie używaj noża do cięcia samodzielnie!
Czy mogę przedstawić Ci moje ulubione produkty?
Przejdź do świata teleskopów
Mogę przedstawić Ci moje ulubione produkty?
Przejdź do świata teleskopów
